Michel Bussi "Samolot bez niej"

 

\

Michel Bussi

„Samolot bez niej”

Liczba stron: 464

To trzecia książka tego autora, jaką przeczytałam. Do lektury zachęca już dający do myślenia opis na okładce. Z katastrofy samolotu ocalało tylko niemowlę. Nie wiadomo, czyim dzieckiem jest dziewczynka. Pojawiają się przypuszczenia, że to wnuczka bogatej lub biednej rodziny.

Pewien detektyw miał notatki ze sprawy w zeszycie, który potem czytał ktoś inny. Niestety został zamordowany, ale tego nie wiadomo do końca. Jego postać jest ciekawa. Miał w domu stado ważek i zajmował się nimi. Potem jednak nie przetrwały, a szkoda. To piękne zwierzęta, mam kilka zdjęć na blogu.

ujęciaróżne - ważka

Nie było o nich zbyt wiele, ale nie to jest ważne. Nie wiadomo, kim jest niemowlę z samolotu. Wątek ten jest zaskakujący i warto doczytać do końca i trochę się zdziwić. Rewelacyjna lektura na kilka wieczorów.  

Michel Bussi "Nigdy nie zapomnieć"

 

Michel Bussi

„Nigdy nie zapomnieć”

Liczba stron: 496

To druga książka tego autora, jaką przeczytałam. Podobała mi się pierwsza, czyli „Czas jest mordercą”, która była lepiej napisana. W tym dziele jest trochę nudy, chaosu. Główny bohater chce pomoc dziewczynie stojącej nad przepaścią. Nie jest w pełni sprawny, ma protezę nogi. Podaje jej czerwony szalik leżący w pobliżu. Niestety ona skacze, a przynajmniej tak się wydaje podczas lektury. Zostaje oskarżony o jej zepchnięcie i nie tylko, a on prawie się w niej zakochał od pierwszego wejrzenia. Czytelnik myśli też, że ona nie żyje, a jak jest naprawdę? Dziwna ta historia i momentami nudna, a pomysł był interesujący. Mogłaby to być niezła fabuła romansu. Ona chce skoczyć, on ją ratuje, a potem wielka miłość. Nie wiem, czy coś takiego było, ale chętnie bym przeczytała takie dzieło.

Michel Bussi "Czas jest mordercą"

Michel Bussi

„Czas jest mordercą”

Liczba stron: 526

Pierwsza książka tego autora, jaką przeczytałam. Zachęcił mnie opis na ładnej okładce. Losy bohaterów przedstawione są w różnym czasie. W 1989 roku i 2016, czyli przeszłość i teraźniejszość. 

W 1989 Clotilde miała piętnaście lat, spisywała swoje wspomnienia na plaży. Zgubiła zeszyt i ktoś go znalazł. Potem straciła w wypadku samochodowym rodzinę. Jechała z rodzicami i bratem. Przeżyła tylko ona i nie miała nikogo. Po latach wraca na miejsce wypadku, czyli Kostarykę. Potem dostaje dziwne listy napisane przez jej matkę. Nie wiadomo, kto je przysyła, bo ona  umarła. Clottilde po latach widziała zdjęcia z wypadku, ale ma wątpliwości. 

Rewelacyjna lektura skłaniająca do przemyśleń. Zachęca do spisywania wspomnień, pisania pamiętnika. 

Przyznam, że warto to robić bez względu na wiek. Nie tylko nastolatki mają swoje pamiętniczki. Każdy może mieć. Na blogu, w pliku prywatnym, zeszycie z ładną okładką. 

Ja swoje przemyślenia piszę na instagramie i na blogu #pisaniezfiliżankąherbaty link

Jeśli ktoś lubi czytać coś takiego, to zapraszam. 

Cytaty

„Pozwólcie nam umrzeć młodo albo pozwólcie nam żyć wiecznie.” (str.350)

„Są rzeczy, których nie zrozumiesz, rzeczy, których się nie dowiesz.”(str.389)

„Czy człowiek zdradza drugiego, bo sam pomylił się? Wybrał niewłaściwą kobietę, niewłaściwe życie, niewłaściwe marzenia.”(str.311)

„Nawet najgorsze wspomnienia w końcu się zapomina, jeśli nakłada się na nie inne, dużo innych. Nawet te, które zraniły człowieka w samo serce, te, które zmroziły człowiekowi mózg, nawet te najbardziej intymne. Zwłaszcza najintymniejsze. Ponieważ inni mają je gdzieś.” (str. 13)